De Kromme Watergang

Onlangs togen wij van Amsterdam naar Zeeland; naar Slijkplaat, om precies te zijn. Een piepklein gehucht richting het zuidelijkste punt van de provincie. Als je eenmaal de Westerscheldetunnel doorrijdt, ben je er bijna en waan je je in een oase van rust. Prachtige natuur, verzachtende stilte en dan opeens doemt twee-sterren restaurant De Kromme Watergang op.

De statige en toch sfeervolle zaak wordt gerund door Edwin Vinke en zijn vrouw Blanche. Zij is gastvrouw, hij kookt de sterren (letterlijk!) van de hemel in de keuken. Deze ‘voor- & achter de schermen’ verdeling lijkt hen goed te bevallen.

De sfeer is gemoedelijk, niet te stijfjes, maar absoluut correct. Blanche is een geweldige gastvrouw, en ook haar jonge garde staat haar mannetje. Je handtas wordt direct opgehangen aan een sjiek tashaakje, dat werk. Fijn.

Onze 7-gangenlunch – er moet immers nog teruggereden worden naar Amsterdam – is van ongekend niveau. We hadden niet anders verwacht, maar toch: we rollen van de ene culinaire verbazing in de andere. Zoals we van de Zeeuwen gewend zijn, is het vis wat de klok slaat. Het menu bestaat uit het allermooiste uit de (nabije) wateren: zeebaars, coquilles, krab, tarbot, kabeljauw, oesters…. Slechts één gang, het hoofdgerecht, bevat vlees: een goddelijk stuk Vlaams rund.

Ja, er wordt zeer veel gewerkt met regionale producten. En dan vooral België, waar Slijkplaat natuurlijk vlakbij gelegen is. Zelfs de eendenlever is afkomstig uit de buurt: van Filip Callemeyn uit het kleine dorpje Bekegem, vlakbij Brugge.

De Kromme Watergang lijkt een perfecte mix van traditioneel (de oude recepten aan de wand bij de wc’s) en modern (een zoutwateroplossing in een parfumverstuiver op tafel, in plaats van zout). Daarnaast wordt er meerdere keren gewerkt met kleine cocktails in de gerechten, zoals een oester met gin fizz en een frozen margarita on the side. Verre van oubollig.

De frisse zuren & het Zeeuwse ziltige vieren hoogtij in deze zaak; natuurlijk door de vis, maar ook te proeven in ingrediënten als friszure appel, spongecake van groene thee, citrusvruchten, knolselderij en waterkers. Zelfs het laatste dessertgerechtje (speciaal gemaakt, want: nog niet op de kaart!), variaties op yoghurt met bloedsinaasappel, heeft een prettig zuurtje. Dit doet ons denken aan Oud Sluis, waar Sergio Herman net zo’n entertainer is van deze smaakpapillen.

Edwin is daarnaast niet bang voor bijzondere producten, zoals de varkenssnoet die hij op fabuleuze wijze in een soep met kaantjes verwerkt. Chapeau.

Conclusie

Dit is zo’n restaurant waar mensen uren voor omrijden. Zo ook wij – en zonder enige spijt. De gerechten bij De Kromme Watergang zijn van een zeer hoog niveau, en de service en gastvrijheid sluiten daar naadloos bij aan. Dit is een warm bad waar je in terecht komt; vanaf het moment dat je stoel wordt aangeschoven tot de zoete wand vol Hollands snoepgoed waar je je bij het afscheid aan tegoed mag doen. Tot snel, Zeeland.