Joyce Bielderman Dineren 19 mrt 2013, 20:00

Leestijd: 4 minuten

De Leest***

Onze razende reporter Joyce was onlangs jarig. En waar je verjaardagspartijtje beter te vieren dan bij een toprestaurant? Ze besloot te dineren bij 2-sterren (inmiddels heeft het 3 sterren, red.) restaurant De Leest in Vaassen en laat Culy-lezers graag zien hoe dat beviel.

Tekst en foto’s: Joyce Bielderman

“De afgelopen weken steeg de spanning. Ik had een wel heel erg leuk etentje gepland. Nog drie weken, nog maar anderhalve week, zes dagen, twee dagen, nog maar drie uurtjes…  Wat zou ik gaan proeven? Hoe zal het zijn? Stiekem legde ik de lat – in mijn hoofd – steeds hoger. Misschien niet helemaal eerlijk… Want kon restaurant De Leest** daar eigenlijk nog wel aan voldoen?

Nu moet ik vooraf even vertellen dat ik van de gerechten van de chefs van De Leest** al eens eerder heb geproefd. Ik heb ze voor een aantal artikelen gevolgd en ze zien koken in Den Bosch en Hamburg. Maar ja, dit is ‘the real deal’. Nu ben ik in hun huis. Klaar om omver geblazen te worden…

Stoere praat is 10 gangen waard

Vanaf de eerste amuse is het raak. De smaken kloppen, de gerechten zien er heerlijk uit, de wijnen passen perfect, mijn neus komt niets tekort (ik hou van de geur van citroengras) en – zoals de titel al verklapt – ook aan textuur en een kloppend mondgevoel is aandacht geschonken. Alle 10 (!) gangen. En als er dan een puntje van kritiek mag zijn… dat was voor mij net een gang of twee te veel.

Mijn tafelgenoot is het hier overigens helemaal niet mee eens; hij at grote delen van mijn laatste twee porties op. Likte er zelfs zijn vingers bij af. En – ook daarin heeft hij gelijk – ik vroeg er zelf om. “Willen jullie verrast worden? All the way?”, vroeg Kim Veldman bij binnenkomst. “Jazeker!”, was mijn stoere repliek. Victor kreeg er geen woord tussen, maar at uiteindelijk wel mijn bordje leeg.

Om je alvast lekker te maken…

Ik ga nu niet stap voor stap alle 10 gangen langs. Dan ben ik over een jaar nog niet uitgeschreven. Bij De Leest** zijn ze er trouwens zelf ook kort over. MENU MICRI, Natuur, Creatie, Ontdekking & Innovatie… Dat is wat er op de kaart staat.

Ergens vind ik ook dat je een diner zelf maar moet gaan ervaren. Eten bij De Leest** – want naast dineren is ook lunchen hier erg fijn – is iets wat je niet snel vergeet. Maar hee, ik ben de beroerdste niet. Natuurlijk beschrijf ik de hoogtepunten.

Het oog wil ook wat!

Alle witte bordjes uit die ene serie van Villeroy & Boch opkopen is er tegenwoordig niet meer bij. Elk gerespecteerd restaurant zorgt dat er per gerecht een bord wordt gekozen waarop het geheel nog beter uitkomt. En het liefst komen die bijzondere borden niet uit dezelfde collectie.

Bij De Leest** gaan ze een stap verder. Diverse borden zijn speciaal voor hun gerechten ontworpen. En ik moet het toegeven, dat voegt zeker iets toe!

De juiste wijn maakt het extra fijn

Wijn met spijs combineren is een vak. Dat wist ik al. Op een bord vind je namelijk nooit maar één smaak. Sinds zaterdag weet ik dat Kim Veldman uitzonderlijk bedreven is als het gaat om niet alleen het vinden van een passende, maar ook een spannende wijn. Al vroeg op de avond kwam het bewijs.

Op het bord lag onder meer kreeft, kropsla, salade met couscous. De zoete en bittere tonen in dit gerecht konden goed met elkaar vinden. Mooi. Maar ik voeg me af: bestaat er een wijn die bij deze uiteenlopende smaken past? En – als het even kan – het gerecht meer dimensie geeft? De bijzondere riesling die Kim erbij schonk, werkte helemaal. De wijn paste werkelijk bij alle smaken op het bord. Afzonderlijk en in combinatie met elkaar. Ik kan het weten: ik heb ze aandachtig geproefd.

Food for thought…

Natuurlijk ga ik ook nog iets vertellen over wat ik heb gegeten. Dit is misschien wel het belangrijkste element van het diner. Chef Jacob Jan Boerma heeft een eigen overtuiging als het gaat om smaken. Hij houdt – kort door de bocht gezegd – van zuren. Beter nog: hij gelooft in de kracht ervan. En dat proef je in elk gerecht terug. In de langoustine, met radijsachtigen en citroengras. Bij de diverse bereidingen van tonijn. Zelfs het dessert met chocolade bevat zuren! Op deze manier zorgt Jacob Jan ervoor dat wat je eet, uiteindelijk net zo verfrissend is als zijn visie.

En dat zette mij aan het denken. Ik weet namelijk zeker dat – wanneer die balans er niet was geweest – ik na  gang vier al niet meer verder had kunnen eten. Zoveel smaak, zoveel verschil in textuur; dat wordt je op een gegeven moment te veel. Zouden die zuren mijn smaakpapillen dan op hebben weten te peppen? Alhoewel ik geen idee heb hoe dit werkt, weet ik één ding zeker: laat De Leest** je maar overtuigen. Daar krijg je zeker geen spijt van!