Redactie Diner 31 mei 2014, 20:00

Leestijd: 3 minuten

Pasta con peperoni (en veel Italiaanse handgebaren)

Onze culinaire fijnproever Wilbert vertoeft nog steeds in Italië en leert daar elke dag weer bij, of dat nu de taal, de gerechten of de beroemde Italiaanse handgebaren zijn. 

“Wat zou er gebeuren als je een Italiaan de handen op de rug zou binden en hem of haar zou vragen om een verhaal te vertellen. Ik denk dat het akelig stil zou worden. Iedereen kent wel de heftig gesticulerende Italianen, ze praten met veel gebaren en in hun handen lees je de bedoeling van hun woorden. Als je de taal maar half kent, zoals ik, kijk dan naar de handen als een Italiaan praat, en het wordt al gauw duidelijk met welke bedoeling of intentie er iets gezegd wordt.

Zo ook bij mijn Italiaanse taallerares, Patrizia. Die zou, bij wijze van spreken, met haar handen hele verhalen vertellen zonder daar woorden bij te gebruiken. Patrizia is in haar hele verschijning een sterotype Italiaanse vrouw. Zwart lang haar en mooie grote ogen, maar die gaan meestal schuil achter een modieuze zonnebril.

Elke ochtend aan het begin van de les doet ze een rondje. We worden gevraagd wat we de voorgaande middag en avond gedaan hebben en vervolgens stuntelen we erop los en proberen we, met de weinige woorden die we machtig zijn, ons verhaal te doen.

Bij mij aangekomen vraagt Patrizia niet wat ik heb gedaan, maar: “wat heb je gisteren gegeten, Wilbert?” Ze kent mijn voorliefde voor koken en eten. Als ik haar vertel wat ik bij Enzo heb geleerd te maken, of wat ik in een restaurant heb gegeten, dan komt er geen reactie (“buono!” of “buonissimo!”), maar een gebaar.

Ze steekt haar wijsvinger in haar wang – op de plek waar bij sommigen een kuiltje zit – drukt de wang naar binnen en maakt met haar vinger een draaiend gebaar in de wang. Dat is het nationaal erkende gebaar om aan te geven dat iets heerlijk is. Daar hoeven verder dan ook geen woorden bij om het te verduidelijken. Uit het gebaar dat ze maakt, spreekt de inleving in de smaak van het gerecht en hoe overheerlijk ze dat vindt. Dan hoeft er verder niets gezegd te worden.”

Recept

Ik vroeg haar om een eenvoudig gerecht van haar moeder, waarvoor je haar wakker kunt maken. “Eentje maar?”, vroeg ze. Eentje. Het werd pasta con peperoni: een simpele, maar overheerlijke pasta met paprika.

* Wat betreft het broodkruim: inmiddels heb ik het onderscheid in smaak geleerd tussen broodkruim en paneermeel uit een pakje zoals wij dat kennen. Neem gewoon een oud, hard stuk stokbrood of ciabatta, verkruimel dat en proef het verschil.

Neem twee rode, mooi rijpe paprika’s. Ontdoe ze van de zaden en zaadlijsten en snijd ze in reepjes. Snijd een klein uitje of sjalotje in kleine stukjes, en doe deze met een teentje geperste of gesneden knoflook in een pan, en fruit het aan met twee eetlepels olijfolie.

Doe er de gesneden paprika bij, vers gekneusde basilicum en laat even op een laag vuur meebakken. Doe er dan een klein beetje water bij, of een scheutje witte wijn om het af te blussen, wat zout naar smaak en laat sudderen tot alles mooi zacht is.

Kook ondertussen de pasta in ruim gezouten water.

Doe er vervolgens het broodkruim bij, haal van het vuur en zet er een staafmixer in om het geheel tot een mooie gladde, romige saus te mixen. Zet weer op het vuur en laat de saus opnieuw goed doorwarmen terwijl je ondertussen de pasta al dente hebt gekookt. Schep de pasta uit het water in de saus, schep goed om en serveer met nog wat fijngehakte basilicum eroverheen.

En als je geproefd hebt, en je vindt het lekker, zeg dan niks. Druk je wijsvinger in je wang en maak er een draaiende beweging mee, alsof je je vinger in je wang boort.