Winnie Verswijvel Inspiratie 23 sep 2022, 12:00

Leestijd: 4 minuten

De bliktomaten van Mutti zijn de állerlekkerste: zo gaan ze van tak tot blik

”Ah Mutti! Pomodori, the best”: dát is de reactie die de gemiddelde Italiaan levert wanneer de naam van de bliktomaten valt. In Italië is men het er dus unaniem over eens dat de tomaten van Mutti de allerlekkerste zijn en ook bij Culy zijn we al jaren groot fan. Des te geïnteresseerder zijn we in de manier waarop de tomaten hun weg vinden van tak tot blik. Culy reist erheen.

Eerst en vooral: Mutti?

Ja, van de bliktomaten dus, maar ook van de tomatenpuree (het eerste merk dat op ‘t idee kwam om dat in een handige tube te stoppen) of van de passata. Wij grijpen bijvoorbeeld al jaren ontzettend dankbaar naar hun San Marzano’s: die tomaten die dankzij de vulkanische grond waarop ze groeien een delicate, licht rokerige smaak ontwikkelen.

Ook de rest van hun assortiment is interessant: de ingeblikte kerstomaten zijn bijvoorbeeld dusdanig zoet dat je ze ook makkelijk kunt inzetten als ingrediënt voor desserts (daar komen we later nog op). Elk Mutti-product heeft zo wel zijn eigen unieke stempel, maar één ding hebben ze gemeenschappelijk: een uitzonderlijk hoge kwaliteit. Hoe kan dat?

Inspanningen voor de natuur

We ontdekken het tijdens ons bezoek. Daarvoor reizen we naar Parma en nemen we een bus naar etappe één van het productieproces: de plaats waar de tomaten groeien. We stappen uit bij een groot veld waarop een immense hoeveelheid tomaten gezellig ligt te blinken in de felle zon. Op het moment van bezoek zijn die klaar om geoogst te worden.

Doel bij dit proces? Enkel de vuurrode exemplaren selecteren voor de vracht naar de fabriek. De onrijpe, groene tomaten zijn dan wel niet geschikt om in te blikken; als voeding voor de bodem zijn ze perfect.

Het is een eerste illustratie van Mutti’s inspanningen voor de omgeving. Zo leren we ook dat Mutti werkt met roterende gewassen (bijdragend aan een vruchtbare aarde), dat de boeren amper chemicaliën gebruiken (áls ze het doen zijn het de minst schadelijke, op advies van het WWF) en dat de boeren regelmatig opleidingen krijgen over het klein houden van de ecologische voetafdruk.

Hoge kwaliteitscontrole

Parallel daaraan wordt streng toegezien op het selecteren van de mooiste tomaten. Op het veld vinden al twee selectierondes plaats: eentje met een machine en één manuele check. We zien de vracht dan ook met een indrukwekkend rode berg tomaten het domein uitrijden, klaar voor nog meer controlerondjes in de fabriek. Wanneer ook wij daar aankomen, dringt de diepe, zoetzure geur van tomatensaus onze neuzen binnen. Fantastisch.

Ten eerste dient elke vracht tomaten die het domein binnenkomt, gekeurd te worden. Een team medewerkers neemt daarvoor een sample van de vracht en keurt de tomaten op uiterlijk, PH-waarde en suikergehalte. Voldoen de tomaten niet aan de criteria, dan gaat de vracht naar andere bedrijven.

Voor de boeren is dit een extra push om hun best te doen. Tegelijk toont het aan dat Mutti strengere kwaliteitseisen heeft ten opzichte van concurrerende merken. Wij zien het met onze eigen ogen gebeuren.

Met de regenboogmachine naar binnen

Is een lading tomaten eenmaal goedgekeurd? Via een ‘regenboogmachine’ worden nu de laatste gele exemplaren weggefilterd. Vrees niet dat die in de prullenmand belanden: de restproducten worden verzameld in duurzaamheidssilo’s zodat ze een tweede leven kunnen krijgen als dierenvoeding of biogas.

De tomaten die de selectie gehaald hebben, worden in grote getale op rolbanden de fabriek binnen gevoerd. Daarbinnen krijgen ze nog een allerlaatste check, waarin zelfs donkeroranje exemplaren de selectie niet halen. We beginnen zo zoetjes aan te snappen waarom iedereen zo verzot is op die Mutti-tomaten…

Tijd voor de productie

Via trapjes en smalle gangetjes banen we ons een weg door de fabriek. De blikken tomaten kronkelen in paadjes rondom onze oren; langs alle kanten komen Mutti-producten aangezoefd. In grote machines worden de tomaten verwerkt tot polpa, puree of concentraat. Leuk feit: de tomaten worden daarvoor van tevoren niet gepeld, maar pas achteraf worden de stukjes schil uit het eindproduct gefilterd. Dit zorgt ervoor dat smaken maximaal bewaard blijven: een proces dat Mutti van andere tomatenproducenten onderscheidt.

Met een snelheid van 1000 blikken per minuut (dat zijn 2,5 miljoen blikken per dag) produceert Mutti zijn tomaten: laat dat maar even bezinken. Die blikken gaan tot slot de pasteurisatie-oven in en zijn vervolgens klaar om geclusterd en in kratten verpakt te worden.

Het is indrukwekkend om te zien met hoeveel zorg en precisie de tomaten worden uitgezocht en behandeld. We snappen dan ook waarom al die Italianen – en mensen ver daarbuiten – zo verzot zijn op die producten. Wat ons nog rest? Leren hoe we die producten op de allerlekkerste manier kunnen bereiden tijdens een workshop van Mutti’s chef Carlo. Benieuwd? Houd Culy in de gaten, we delen ons verslag snel.