Redactie Inspiratie 7 aug 2016, 20:00

Leestijd: 2 minuten

Gerechten met een herinnering: rode biefstuk van Eva in the Kitchen

In deze rubriek, Gerechten met een herinnering, vertelt iedere keer een andere foodie over een gerecht uit zijn of haar jeugd waar mooie herinneringen aan kleven. Vandaag: Eva Lambooij van de blog Eva in the Kitchen.

Hoewel je me nu zo’n beetje alles voor kunt schotelen (kwal, hanenkam, sprinkhaan… you name it, ik eet het), was dat vroeger wel anders.

Ik was vrij specifiek over wat ik wel en niet at. Melk en kaas bij voorkeur altijd van hetzelfde merk, en spruitjes verstopte ik stiekem onder de rand van mijn bord, zodat mijn moeder pas bij het weghalen van de borden (als ik al lang en breed weer buiten aan het spelen was) zag dat ik ze weer eens niet gegeten had.

Het hielp daarbij niet dat mijn zusjes en ik altijd net zoveel spruitjes moesten eten als je leeftijd (als je zeven was moest je dus zeven spruitjes eten), dan ben je als oudste altijd de pineut.

Doorgebakken biefstuk

Mijn lievelingseten was biefstuk, als kleuter bestelde ik dat al in restaurants, en altijd ‘rood’. Ik weet nog steeds hoe teleurgesteld ik was toen ik in een Van der Valk-hotel eens een doorgebakken gehakte Duitse biefstuk kreeg in plaats van de door mij gewenste rode steak.

De ober had niet gedacht dat zo’n klein meisje een hele biefstuk op zou kunnen. Het individuele bakje frietjes en de kers op de appelmoes maakten het gemis helaas niet goed, en gelukkig vroeg mijn vader ze om de Duitse biefstuk om te wisselen voor de bestelde échte biefstuk.

Eén groot eetfestijn

In mijn herinnering is mijn jeugd eigenlijk één groot eetfestijn (op die spruitjes na dan). Van lunchen met pantosti’s en warme chocolademelk op koude winterdagen, homemade chips (die we geserveerd kregen in een koffiefilter, zodat we alle drie een eigen zakje hadden) en door mijn vader gesneden friet met zelfgemaakte mayonaise, tot de uierkruier die mijn moeder voor ons bakte als we terugkwamen van het zwembad.

Huiswerk maken aan de keukentafel, terwijl een pan met champignonsoep op het vuur stond. En natuurlijk opblijven in het weekend zodat we naar de Mini Playbackshow konden kijken, met als ultieme traktatie een melkliga op een goudkleurig schoteltje waarbij we druivensap uit een wijnglas dronken, nét echt.

Mijn ouders weten hoe je van de kleine dingen een feest maakt. En ik hoop dat ik dat van ze heb overgenomen.