Redactie Inspiratie 3 jul 2016, 20:00

Leestijd: 2 minuten

Gerechten met een herinnering: rijst met boter-suiker-en-kaneel van Culy’s Monique

In deze rubriek, Gerechten met een herinnering, vertelt iedere keer een andere foodie over een gerecht uit zijn of haar jeugd waar mooie herinneringen aan kleven. Vandaag: Culy’s hoofdredacteur Monique van Loon.

Pen o sjokkolat

Als ik aan mijn jeugd denk, dan denk ik aan zonovergoten vakanties naar Frankrijk, waar mijn ouders me op jonge leeftijd al alleen naar de bakker stuurden voor een ‘pen o sjokkolat’ of een ‘bakket’. Ik kreeg geld mee, een stoffen tasje, en ik mocht niet met lege handen terugkomen bij de stacaravan.

Ik probeerde mijn ouders ervan te overtuigen om in plaats van een ‘bakket’ een ‘fluut’ te willen, want dat woord kon ik makkelijker onthouden. Het dwong me om al snel de Franse taal meester te worden, want ik hield het meest van een ‘krassant oos amandus’, en dat was natuurlijk niet het makkelijkst om te leren zeggen.

Genieten met een zachte G

Wat mijn ouders me vooral hebben bijgebracht, is proeven, proberen en genieten. Ik at al jong slakken (met karrenvrachten kruidenboter), ganzenrillettes, eendenpaté en hele vissen vol graten (50 gulden voor wie de oogjes durfde te eten!).

In de supermarkt, of dat nu om de hoek of in het buitenland was, werden mijn zus en ik elk met een eigen boodschappenlijstje op pad gestuurd. Zo leerde ik producten kennen, goed zoeken, personeel aanspreken en etiketten lezen.

Thuis waren we niet bang voor suiker, boter of bloem. We snaaiden niet de hele dag, maar koekjes werden gewoon met suiker gemaakt, en biefstuk zwom in een pan met boerenroomboter. Zoals het hoort.

Rijst met boter-suiker-en-kaneel

Ik kan allerlei gerechten opnoemen waar ik nostalgische gevoelens bij krijg. Melba toastjes met zelfgemaakte paté in de tuin, gekonfijte eendenbouten meegenomen uit Frankrijk, gevulde en gefrituurde courgettebloemen.

Maar als ik me écht weer kind wil voelen, maak ik het toetje dat mijn moeder soms voor me maakte van witte rijst die over was van het avondeten. Zo simpel, maar wát een traktatie.

Witte rijst, met flupjes roomboter, kristalsuiker, en veel kaneel. En dan twee minuutjes in de magnetron op de volle stand. En dan stiekem nog een beetje suiker eroverheen, want dat knisperde zo lekker tussen je tanden.

Een ultiem ‘slecht’ toetje natuurlijk, maar oh, als ik dit maak – zo eens in de paar maanden – voel ik me weer acht jaar oud. Heerlijk.