Redactie Inspiratie 24 jul 2016, 20:00

Leestijd: 4 minuten

Gerechten met een herinnering: pasta met basilicumsaus van Culy’s Liselotte

In deze rubriek, Gerechten met een herinnering, vertelt iedere keer een andere foodie over een gerecht uit zijn of haar jeugd waar mooie herinneringen aan kleven. Vandaag: Culy’s redacteur Liselotte Legebeke. 

Vanaf het moment dat ik kon praten is mijn leven gevuld met eten. Van gekke associaties (bruine ogen noemde ik vroeger ‘pindakaas-ogen’) tot elke avond vragen wat ik de volgende dag op mijn bordje zou krijgen: toen al waren mijn gedachten doorspekt met eten.

In De Hollandsche Pot

Die liefde voor eten is niet gek als je weet uit wat voor familie ik kom. Bij welke generatie de culinaire-gekte is begonnen durf ik niet te zeggen, maar ik weet wel dat iedereen besmet is of was met hetzelfde virus. Zo runden mijn over-grootouders een restaurant in de Amsterdamse Pijp genaamd In De Hollandsche Pot, openden twee ooms ook een eigen zaak en had mijn moeder met haar kennis en passie net zo goed een eigen toko kunnen beginnen.

Niet dat ik uit een échte horecafamilie kom, want hoewel koken centraal staat bij de meesten van ‘ons’, is het opeten van al dat lekkers het belangrijkst in ieders leven.

Mijn opa wachtte bijvoorbeeld mijn moeder steevast op met een kroketje als hij haar met zijn brommertje van het conservatorium ophaalde. En dan heb ik het nog niet gehad over de begrafenis van mijn oma, die eindigde in een festijn met alleen maar lekkere hapjes, ter nagedachtenis van onze gezamenlijke passie: eten (én drinken).

Iets met een nieuw receppie

Terug naar mijn eigen jeugd, die niet minder gevuld is met lekkernijen. Zolang ik mij kan herinneren kookte mijn moeder. Het was (en is nog steeds, gelukkig) één van haar grootste hobby’s en die heb ik met veel liefde van haar overgenomen.

In mijn herinnering was het altijd feest aan tafel. Of we nu een AVG’tje kregen, een goddelijke lasagne of een hele rijsttafel: het was nooit saai, standaard of flauw. Er zat weleens een minder gerecht bij, maar dat kwam eigenlijk maar zelden voor.

Het mooiste vind ik misschien wel dat ze het nooit erg vond als iets niet zo goed gelukt was. Daar leerde zij (en later ook ik) namelijk weer van en zo wist ze zeker wat ze een volgende keer vooral niét moest doen.

Mijn moeder is niet alleen goed in koken, ze durft ook uitdagingen aan te gaan. Gemiddeld een paar keer per week kregen we een nieuw probeersel; de kaartjes van Albert Heijn en haar kastenvol kookboeken werden verslonden.

Laatst vertelde ze dat toen mijn broertje nog maar een paar jaar oud was en de moeder van een vriendje vroeg wat we die avond zouden gaan eten, hij antwoordde met “mama maakt weer iets met een receppie”. Ik heb het dus niet van een vreemde…

De passie zet voort

Zelf ben ik ook gek op eten, en dan niet alleen het opeten (ben ik overigens ook een ster in), maar ook het koken. Niet alleen voor mijn werk bij Culy, maar ook voor vrienden, mijn geliefde, mijn moeder als ik haar opzoek in het Hoge Noorden, natuurlijk ook mijn vader en broertje, en niet te vergeten voor mezelf.

Als ik vrij ben is het eerste waar ik aan denk wat ik die dag zal gaan maken. De ene keer ga ik voor een project dat ik altijd al zelf heb willen maken (van spritsen tot rendang from scratch), de andere keer wordt het een favoriet (denk aan citroen-meringuetaartjes en natuurlijk pasta, véél pasta!) en weer een andere dag laat ik mijn tafelgenoten beslissen (vriendlief antwoordt steevast met ‘die ene hete pasta’ en cheesecake).

Pasta met basilicumsaus

Op dagen dat ik even terug naar vroeger wil, is er één gerecht dat ik altijd maak: pasta met basilicumsaus. Deze saus bestaat uit een lading boter, crème fraîche en blauwe kaas, een schepje gedroogde basilicum en tal van herinneringen.

Ik denk dat ik dit gerecht al meer dan honderd keer heb gegeten en hoewel mijn moeder het recept ooit bij Renzo’s in Amsterdam ontdekte, is mijn vader stiekem de sterspeler. Dit was dan ook zijn go-to gerecht wanneer mijn moeder niet thuis was om te koken.

Om de saus te maken smelt je (voor twee à drie personen) een klontje boter (zo’n 30 gram) in ongeveer 200 milliliter volle melk. Vervolgens smelt je hierin 125 gram in stukjes verbrokkelde blauwe kaas (bijvoorbeeld Gorgonzola Picante, Roquefort of Danish Blue) en een klein bekertje crème fraîche. Voeg vlak voordat de pasta klaar is twee theelepels gedroogde basilicum toe en garneer met flink wat geraspte kaas (geen Parmezaan, maar gewoon jong-belegen).

Eigenlijk moet je het eten in de pastaborden die mijn oma ooit uit Italië meesleepte, maar aangezien ik de laatste van het stel heb zal dat wat lastig worden. Een echt recept is er niet, maar zolang je blijft proeven (dat is ook één van de eerste dingen die ik van mijn mama leerde) moet het goed komen. Serveer eventueel met een salade van rauwe courgette en tomaten en het mijmeren kan beginnen.