Redactie Inspiratie 18 sep 2016, 20:00

Leestijd: 2 minuten

Gerechten met een herinnering: het liefdeselixer van Culy’s Emma

In deze rubriek, Gerechten met een herinnering, vertelt iedere keer een andere foodie over een gerecht uit zijn of haar jeugd waar mooie herinneringen aan kleven. Vandaag: Culy’s nieuwste redacteur Emma de Thouars.

Mijn passie (of obsessie, wat je wil) voor eten heb ik niet van een vreemde. Eten is altijd de rode draad door ons gezinsleven geweest. In mijn herinnering is mijn moeder altijd aan het koken.

Of het nu een grote pan bolognese was (uiteraard met kippenlevers er in), of een simpele frittata zodat de restjes die we aten ineens een volwaardige maaltijd waren geworden.

Koekjes bakken

Al snel mocht ik zelf meedoen en dook ik samen met m’n moeder de keuken in om zelf zandkoekjes, guacamole of spaghetti carbonara te maken.

Van mijn moeder heb ik geleerd op gevoel te koken, want een recept volgen is volgens haar de reinste onzin. Dat dit soms resulteert in een rauwe appeltaart als ik mijn ouderlijk huis bezoek, neem ik op de koop toe. Gelukkig is moeders ook vinologe, dus in geval van rauwe taart kan ik altijd grijpen naar een goed glas wijn.

Pasta met boter

Mijn favoriete eetherinneringen zijn toch wel uit Italië, waar we elke zomer een paar weken heen gingen. De Italianen zijn meester in de perfectie van de eenvoud, en hebben mij geleerd dat less heel vaak more is als je goede ingrediënten gebruikt.

Dat bleek elke keer als ik spaghetti al buro (met boter) bestelde omdat ik eigenlijk tot m’n twaalfde helemaal niet zo veel lustte. Maar met een flinke hand Parmezaanse kaas, verse pasta en licht gezouten boter heb je ook eigenlijk niets extra’s nodig.

Italiaanse tomaten

Later is mijn smaak gelukkig iets uitgebreid en vergreep ik me ook maar wat graag aan romige straciatella gelato, porchetta en fritto misto. Of aan verse ciabatta die we meenamen naar het strand en aten met alleen wat mayonaise, de oh zo sappige Italiaanse tomaten en soms een plakje parmaham. Daarnaast een salade van witte bonen, tonijn, rauwe ui en peterselie en het feest was compleet.

De smaak van Italiaanse tomaten is in Nederland helaas niet na te bootsen. Maar iets dat ik nog vaak maak is een ontdekking die we deden in een trattoria in Valdottavo, in Toscane. Er stond een grote pot met groene saus, zonder naam, die zo lekker was dat m’n moeder niks anders kon doen dan hem thuis nabootsen.

Liefdeselixer

De saus is niks anders dan fijngehakte basilicum, knoflook, goede olijfolie en zeezout. Binnen drie minuten klaar en lekker op alles. Dit lekkers moest natuurlijk wel nog een naam krijgen, en dat werd liefdeselixer.

Met deze saus kan je namelijk niet anders dan harten veroveren. Je kan hem door een pasta roeren met wat tomaatjes, of met ongeveer elk stuk vlees of vis eten. Maar het allerliefst eet ik het gewoon op een cracker bij de borrel of op een boterham met kaas.