Redactie Inspiratie 17 okt 2012, 14:00

Leestijd: 3 minuten

Culy’s Moestuindagboek deel 1: het eerste zaadje is geplant

Cathelijne Cras werkt als freelance journalist en tekstschrijver in het noorden van het land. Haar werkagenda is veelal gevuld met denkwerk en vele uren achter de laptop; koken en eten zijn dan ook goede manieren om ontspanning te brengen in het hoofd. Eind zomer 2012 besloot ze een nieuwe uitdaging aan te gaan om de balans tussen hoofd- en lijfarbeid te versterken: ze startte een eigen moestuin tussen de andere volkstuintjes. Haar groene vingers tikken tweewekelijks een dagboek voor Culy.nl.

Het heeft altijd een beetje magische aantrekkingskracht op me gehad: volkstuintjes. Reizend met de trein zag ik ze voorbij komen, omdat ze vaak dicht langs het spoor liggen. Ideale locatie voor deze bestemming, omdat de grond daar vanwege trillingen en geluidsoverlast niet geschikt is voor woningbouw en voor akkerbouw de ruimte te klein is. Vanuit de hoge trein kijk je mooi op de soms rommelige tuintjes in de zon, regen of vorst. Een enkele keer zie je een werkende of kletsende moestuinierder, maar vaak ligt het er wat verlaten bij. Wie zou die tuintjes onderhouden, wat verbouwen ze en waarom?

Pompoenen in de groei. Ik zie ze al heerlijk in mijn oven met rozemarijn en zeezout. 

Een tas vol gezondheid
Afgelopen zomer waren we op vakantie in het Oosten des Lands waar we bij het uitlaten van de hond langs volkstuintjes kwamen. Eén van de moestuindames nodigden ons uit om tijdens de ‘verkoopdag’ terug te komen, want dan konden we groente en fruit meenemen. Goed plan natuurlijk! Samen met de kinderen keken we onze ogen uit: prachtige pompoenplanten in bloei, bieten met haarscherpe witte en rode cirkels aan de binnenkant, gele courgettes die zo van de plant afgesneden waar je bijstaat en die je voor een prikkie mag meenemen, allerhande bessen in overvloed…

Met een grote tas vol aardappels, bieten, andijvie, uien, rettich, courgettes, komkommer en sla liepen we terug naar ons vakantiehuisje. En een hoop natuurkennis rijker, want ik wist eigenlijk helemaal niet hoe bonen groeiden of hoe je aardappels moest rooien. De moestuinierders die we vandaag zagen, vertelden gretig over het groeiproces en de seizoenen en laten met trots hun groente- en fruittuinen zien. Het zijn wandelende encyclopedieën die met plezier hun kennis delen en vragen beantwoorden. Ik vuur de ene ‘stomme’ vraag na de andere af en realiseer me enigzins beschaamd hoe weinig ik eigenlijk weet.

Zou ik ook…?
Eenmaal in de keuken kan ik mijn geluk niet op met zoveel keus en smaak uit de moestuintas. “Zal ik toch niet eens gaan kijken wat dat nu kost, zo’n tuin? Het is natuurlijk wel supergaaf om zelf je eigen groenten te kweken…”, mijmer ik aan tafel. De kinderen (nog vol van het bezoek, smullend van de smaakvolle aardappels uit de oven en zich niet realiserend hoeveel werk het is) zijn direct enthousiast. Mijn man fronst en vraagt subtiel of ik mijn eigen agenda al wel eens bekeken heb. Hij heeft natuurlijk groot gelijk, want het is niet niets qua tijdsinvestering, maar toch.. Het is net als een zaadje in de moestuin: het idee wortelt zich in mijn hoofd en zet het op ‘n groeien.

Een prachtige piramide van bonen – die wil ik ook! Hoor trouwens meteen dat het een heel slecht bonenjaar is geweest. 

Vol ontzag kijk ik naar supergrote courgettes, maar leer meteen dat daar een stuk minder smaak in zit. Jammer, ik had ‘m graag gevuld met geitenkaas, walnoten en honing..