Redactie Inspiratie 13 dec 2012, 18:00

Leestijd: 3 minuten

Culy’s Moestuindagboek deel 5: het nieuwste moestuindieet

Cathelijne Cras werkt als freelance journalist en tekstschrijver in het noorden van het land. Haar werkagenda is veelal gevuld met denkwerk en vele uren achter de laptop; koken en eten zijn dan ook goede manieren om ontspanning te brengen in het hoofd. Eind zomer 2012 besloot ze een nieuwe uitdaging aan te gaan om de balans tussen hoofd- en lijfarbeid te versterken: ze startte een eigen moestuin tussen de andere volkstuintjes. Haar groene vingers tikken tweewekelijks een dagboek voor Culy.nl.

Het nieuwste moestuindieet: spitten en puinruimen
Genoeg gezwijmeld en gedroomd over de moestuin, het is de hoogste tijd voor actie. In de heerlijke nazomerhitte werken we al het luie zweet eruit. Een paar weken lang heb ik spierpijn op de meest vreemde plaatsen en de weegschaal is me na een maand gunstig gezind. Het speciale moestuindieet van spitten en puinruimen werpt zijn vruchten af.

De schop erin. Het spitten is hard werken, maar geeft veel voldoening en blijkt een bijzonder goed moestuindieet. 

Aardperen – volgend jaar maar weer
De eerste kleine stappen zijn praktisch: planten snoeien en weghalen die het pad en de omheining overwoekeren. Veel van deze planten zijn aardperen met niet al te grote vruchten. “In theorie zijn ze eetbaar net als aardappels, maar deze zou ik toch overslaan – ze hebben niet genoeg voedingsstoffen gehad”, adviseert een buurman. Ik twijfel nog even bij het zien van de witte stukken uit de grond, maar besluit ze volgend jaar een kans te geven als de bodem goed gevoed is.

Ik krijg tegenstrijdige adviezen van sommige volkstuinburen als het gaat om het aanpakken van grond. “Met de hand omspitten is veel te veel werk en er zit teveel gras tussen dat meteen weer opkomt. Ik zou met pesticide werken”, oppert er eentje. Ik vind het een heel vreemde suggestie in deze omgeving van pure smaak en gezondheid. Ik kies dan ook heel eigenwijs voor het handwerk en een tuin die volgend seizoen waarschijnlijk niet onkruid vrij is.

Het nieuwe schuurtje geeft meteen een heel andere aanblik aan de moestuin.

Voldoening bij het zien van aarde
We breken de twee bestaande schuurtjes af, tikken een houten schuurtje op de kop via marktplaats en zo krijgt de tuin meteen een ander aangezicht. Naast het grovere breek en puinruim-werk, start ik aan één kant ook met spitten. Door de planten af te steken en om te scheppen blijven de voedingsstoffen in de grond.

Het is zwaar werk, vooral door de droge grond en mijn gebrek dit soort lichamelijke arbeid. De voldoening is echter groot wanneer ik de losse aarde als bruine deken over mijn moestuin zie. Het ziet er een stuk gestructureerde uit dan een kavel verderop waar een nieuwe huurder de boel machinaal heeft laten omploegen.

Mooie donkere akker is het resultaat. Straks groenbemesting erop en dan groeien hier volgend jaar heerlijke boontjes!

Smaakvol eten als beloning
Doordat we de metamorfose van de moestuin zo grondig aanpakken, dwingen we onbewust het respect van de andere moestuinders af. Ze kijken met plezier mee naar de nieuwe tuin die ontstaat, geven praktische adviezen en complimenten.

Echter, het meest blij word ik van de heerlijke dingen die we toegestopt krijgen. Courgettes, wortelen, bieten, komkommers, kool en aardbeien vullen met regelmaat de fietsmand. Evenals de kroppen Spaanse sla van een moestuinder verderop. Mijn scepsis over sla in een moestuin (dat is toch veel te gewoon) verdwijnt als sneeuw voor de zon.

We eten de knisperende, maar smaakvolle sla in een heerlijke lauwwarme maaltijdsalade en ik ben volledig om: ik wil volgend jaar ook sla in mijn tuin…