Joyce Bielderman Inspiratie 9 jul 2013, 20:00

Leestijd: 4 minuten

Culy ontdekt… moleculaire kunst bij ***Alinea in Chicago

Be different – jarenlang het (succesvolle) credo van (het inmiddels nog veel succesvollere) Apple – lijkt door restaurant Alinea*** te zijn geadopteerd. Want niets, maar dan ook echt niets, is hier zoals ergens anders. Van de entree tot het kopje koffie na. Reden te meer om naar Chicago af te reizen en het zelf mee te gaan maken. En dat is precies wat ik deed!

Tekst en foto’s: Joyce Bielderman

Zomaar een straat in zomaar een wijk in the city of neighbourhoods, Chicago. Totdat de deur opengaat en je binnenstapt in de bijzondere wereld die Alinea*** heet. Je hebt nog geen teen over de drempel en zoveel is al duidelijk. De geur van mos en bloemen komt je tegemoet. En als je ogen dan eindelijk gewend zijn aan het kleine beetje gekleurde licht, zie je het: de vloerbedekking IS mos (!!!) en aan het plafond hangen glazen flessen gevuld met bloemen. De culinaire reis van vanavond start dus met een boswandeling. “Welcome at Alinea***…”, hoor je in de verte een stem zeggen.

De toon is meteen gezet
De overgang van de entree naar het restaurant kon bijna niet groter zijn. De geurige ‘bosgang’ komt uit op een halletje wat grenst aan een hypermoderne keuken. Deze is groter dan het restaurant zelf. En weer denk je dat er iets mis is met je zintuigen. Wie heeft er aan de volumeknop gezeten? Er staat wel 50 man te werken in de keuken vol moleculaire kookapparatuur, maar het is er muisstil. Een kwestie van slim met de akoestiek werken? Weer mis! Dit is opperste concentratie van de chef (ja, Grant Achatz himself is er) en zijn brigade.

Stilte voor de storm?
Al snel blijkt die concentratie tot verrassende gerechten te leiden. En na wat gehannes over de wijnkaart en het pairen (wat wij niet willen, omdat wijn-spijscombinaties met Belgisch witbier nu niet echt tot onze verbeelding spreken) komen deze dishes al snel onze kant uit. Een bijzondere fles wit en rood worden ondertussen voor ons in gereedheid gebracht. En vanaf dat moment gaat het los: we starten met een amuse die onze smaakpappillen meteen op scherp zet… We proeven achtereenvolgens een heel gerecht op één lepel, een lichte salade met konijn en een stomende pot met Sint Jacobsschelpen en veertien texturen.

In sneltreinvaart dineren
Tijd om hier eens lekker over te praten (wat proeven we nu eigenlijk?) is er niet. We gaan meteen door. Met krab, een op een reis naar Tokyo geïnspireerd bord (inclusief stokjes) met – natuurlijk – wagyu en vervolgens kalfswangetjes. Ondertussen zijn we ook van witte naar rode wijn geswitched. Ik zit in een droom… eentje die verrukkelijk smaakt en ook elke keer heel lekker en sterk ruikt, maar als een dollemansrit aanvoelt. Elk bord is compleet anders tot en met het bestek (wat trouwens heel ongewoon voor je op een kussentje wordt gelegd in plaats van op tafel aan de linker- en rechterzijde van het bord).

Mijn hoofd kan het amper bijbenen. En dan ben ik nog niet eens bij het meest spectaculaire deel van mijn menu beland!

De overtreffende trap van spectaculair
Een bord met eend, eentje voor mij en mijn tafelgenoot. En een bord om te delen. Er zitten 60 (!) verschillende garnituren op. Welke? Dat is aan ons om te ontdekken. We proeven bitters, zout, umami, zoet en zuur. En na dit gerecht? Hebben we er gewoon nog eens zes te gaan! Ik licht daarom de twee meest bijzondere uit: de heliumballon en het dessert… Want natuurlijk hadden we voor onze reis naar Alinea*** op Youtube videootjes zitten bekijken van mensen die heliumballonnen eten en een dessert op tafel krijgen. En natuurlijk wilden wij dit ook… Gelukkig voor ons: what you see on Youtube is what we got. En – geloof me – dit moet je beleven!

De heliumballon geurt en smaakt naar een sappige, groene appel en is van een plakkerige materie (het lijkt wel kauwgum). Wat dit betekent? Je zet je lippen op de ballon – alsof je het ding een kus geeft – en zuigt vervolgens zo snel je kan de helium naar binnen. De geur en smaak van appel vullen je mond, je vingers zitten onder de plakkerige smurrie en natuurlijk klink je als ‘Alvin and the Chipmuncks’ wanneer je wat probeert te zeggen. Geniaal! En vol geur en smaak ook nog es. Nu het dessert nog… maar dat kan ik beter even laten zien:

Lest best bij Alinea***?
Dit was dan wel echt het allerlaatste gerecht van de avond. De uitsmijter zogezegd. Maar natuurlijk mogen we nog wel aangeven of we koffie willen. Ik lust er wel eentje… Een klein wit kopje espresso. Ik weet, dit is wat ik heb besteld. Niets meer, niets minder. Maar waar zijn de friandises dan? Ben ik te ongeduldig? Zijn ze van de rand van mijn schoteltje gevallen? Nee. This is it. En  daarmee is ook het kopje koffie weer anders. Een beetje kaal vind ik het wel… Maar mag ik daarover zeuren? Een kniesoor die daar over valt na een eetbare heliumballon, een speciaal door de chef aan tafel gefabriceerd dessert en 60 smaken op één bord.Toch?