Redactie Inspiratie 26 mei 2015, 20:00

Leestijd: 6 minuten

Culy interviewt: Elizabeth van Elizabethonfood.com

Wie van gastronomie houdt en online te vinden is, kent haar vast en zeker: Elizabeth Auerbach van de blog Elizabethonfood.com. Ze reist de wereld over om bij de beste restaurants te eten, en schrijft hierover prachtige recensies.

Maar wie ís deze mysterieuze foodie eigenlijk? Culy interviewde haar over sterrenzaken, anonimiteit en haar favoriete hotspots.

Je reist de wereld over om te eten in de beste restaurants. Deed je dat altijd al, of begon je dit specifiek te doen voor je blog?

Ik ben inmiddels zo’n 15 jaar geïnteresseerd in (top)gastronomie en restaurants, maar de afgelopen 5 jaar bezoek ik wel veel vaker restaurants. Waar ik voorheen met name in de UK, Nederland, Duitsland en België restaurants bezocht, is het gebied veel groter geworden en zijn restaurants vaak de aanleiding om ergens naartoe te reizen.

Vorig jaar ben ik bijvoorbeeld speciaal naar Zweden afgereisd om Fäviken te bezoeken. Zaterdagochtend heen, ‘s avonds diner, en zondagochtend vóór het ontbijt weer terug.

De recensies op je blog zijn uitsluitend van Michelin-genoteerde restaurants. Is dit bewust gekozen?

Toen ik vijf jaar geleden mijn blog startte, had ik een uitgangspunt: ik wilde me richten op een internationaal publiek en de website moest dus Engelstalig zijn. De focus op Michelin is daardoor in de loop van de tijd eigenlijk heel natuurlijk ontstaan.

Heb je er ooit over nagedacht om ook restaurants zonder sterren te recenseren?

Deze vraag wordt mij vaker gesteld. Met name in London, Parijs, Nederland en Duitsland eet ik regelmatig in restaurants zonder sterren. Ik ben uiteindelijk altijd op zoek naar kwaliteit, en dat hoeft vanzelfsprekend niet altijd een restaurant met een ster te zijn.

Er staan inderdaad niet veel recensies van restaurants zonder sterren op mijn website; Londen is de uitzondering. Favorieten in Londen zijn: Hawksmoor (steaks), Scott’s (seafood), Berners Tavern (brasserie), Rules (traditioneel Brits, wild en gevogelte) en Barrafina (tapas). Grappig genoeg heeft Michelin aan die laatste net vorig jaar een ster gegeven!

Op basis waarvan kies je de restaurants die je bezoekt? Heb je altijd reserveringen voor de toekomst lopen, of gebeuren bezoekjes ook spontaan?

Recensie-bezoeken plan ik meestal vooruit, maar het komt ook voor dat ik ‘s ochtends spontaan een restaurant bel voor de lunch. Bij de meeste restaurants ontkom je er niet aan om vooruit te plannen.

Vorige maand was ik in San Francisco; bijna alle reserveringen voor deze trip heb ik twee maanden van tevoren gemaakt. In het beste scenario boek ik eerst het restaurant en daarna pas vliegticket en hotel.

Staan er nog restaurants op je verlanglijstje waar het maar niet lukt om te reserveren?

Eigenlijk niet. Tot nu toe heb ik zelden problemen gehad met het boeken van een tafel. Ik ben soms eigenlijk wel verrast hoe gemakkelijk het is om gewoon telefonisch een tafel te boeken bij bijvoorbeeld een restaurant in de top-20 van de World’s 50.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen, bijvoorbeeld wanneer je bijna je wekker moet zetten om op tijd (online) een tafel te boeken. Dat gaat me echt te ver, dan haak ik af.

Je blogt al sinds 2010. Wat is er door de jaren heen veranderd?

Ik merk dat in vergelijking met 2010 transparantie en onafhankelijkheid nog belangrijker zijn geworden.

Je hebt reeds ruim 200 restaurants gerecenseerd. Kun je je absolute favoriet en de grootste tegenvaller noemen? En waarom?

Mijn absolute favoriet is de The Fat Duck in Engeland, nog steeds de wereldtop. Gevold door Azurmendi in Spanje, en De Librije in Nederland.

Tegenvaller is helaas toch Noma, een unieke restaurantervaring maar de maaltijd zelf was voor mij niet overtuigend, veel rauwe en koude smaken. Ik blijf bij Noma toch altijd een “de nieuwe kleren van de keizer” gevoel houden. Misschien moet ik nog eens teruggaan…

Hoe schrijf je je recensies?

Veel restaurants serveren tegenwoordig een tasting menu van 6 tot soms wel 24 gangen. Ik ben altijd zeer gedetailleerd in mijn recensies, dus ik ontkom er niet aan om aantekeningen te maken. Verder laat ik me graag verrassen en heb ik een realistisch verwachtingspatroon. Ik verwacht niet dat bij ieder drie sterren restaurant de hemel opengaat. De reviews schrijf ik altijd pas thuis.

Je eet vaak samen met je partner bij de restaurants die je recenseert. Is hij net zo’n foodie als jij, en helpt hij je bij het beoordelen?

Mijn partner en ik gaan meestal met z’n tweeën op pad. Hij is zeker net zo geïnteresseerd in gastronomie als ik, maar zijn grootste interesse is wijn (al zo’n 30 jaar). Dat maakt het wel ideaal, ik kies het eten en hij de wijn.

Natuurlijk praten we aan tafel over de gerechten, maar in mijn recensies beschrijf ik altijd alleen mijn ‘eigen’ gerechten, ik heb die van hem immers niet gegeten.

Vertel je in het restaurant wie je bent en wat je doet?

Buiten de grote steden, is men in Europa niet altijd heel vertrouwd met het fenomeen blogger. Met name in Frankrijk en Duitsland is daarom ook wel voorgekomen dat na een aantal gangen de maître (niet altijd even vriendelijk) aan mij vroeg waarom ik foto’s of aantekeningen maakte. In zo’n geval heb ik geen keus, en geef ik mijn visitekaartje. Overigens blijf ik graag anoniem.

Hoe zijn de reacties van chefs en restaurateurs op jouw stukken?

De feedback varieert nogal: van een kort “thanks” of “proud” op Twitter tot soms een handgeschreven dankbrief, maar vaak krijg ik geen feedback, en dat is ook prima. Bij minder positieve, of negatieve reviews hangt het helemaal af van de professionaliteit van de restaurateur of van de chef. Vaak weten restaurants zelf ook wel waar de zwakke plekken zitten en wat hun sterke punten zijn.

Wie jou online volgt, ziet dat je een leven vol haute cuisine leeft. Maar hoe is ‘Elizabeth at home’?

Gemiddeld ben ik zo’n 3 keer per week in een restaurant. Op de andere dagen kook ik graag ongecompliceerde gerechten, met name uit de Franse, Britse en Italiaanse keuken. Ik eet eigenlijk nooit Hollandse pot.

Je blijft graag anoniem op internet, afgezien van je naam. Heb je hier bewust voor gekozen?

Mijn uitgangspunt is om restaurants anoniem te bezoeken, maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het in deze tijd naïef zou zijn om te denken dat dat altijd lukt. In Londen en in Nederland word ik steeds vaker herkend, daarbuiten niet zo vaak.

Restaurants weten vaak heel goed wie ze in huis hebben, zelfs al is er onder een andere naam geboekt. Sommige restaurants hebben zelfs foto’s van recensenten en bloggers in de keuken hangen.

Wereldwijd zijn er denk ik maar twee recensenten die echt anoniem zijn: Marina O’Loughlin van The Guardian en Tom Sietsema van de Washington Post.

En tot slot: wat is jouw absolute aanrader om in Nederland te gaan eten als je geen enórm budget hebt?

De eerste drie namen die in me opkomen zijn Perceel in Capelle a/d IJssel (4 gangen €55), Daalder in Amsterdam (4 gangen €42,50) en natuurlijk Ron Gastrobar in Amsterdam (€15 per gerecht). Iets duurder (4 gangen €67,50), maar zeker “one to watch” voor een tweede ster, is De Nederlanden in Vreeland.