Redactie Inspiratie 12 nov 2014, 20:00

Leestijd: 7 minuten

Culinair leesvoer: de perfecte melanzane alla parmigiana

Een perfect gerecht is meer dan alleen goede ingrediënten, de beste bereidingswijze en een wijn die er goed bij past. In dit korte verhaal, waar hoofdrolspeler Salvatore de perfecte melanzane alla parmigiana bereidt, voegt hij het belangrijkste ingrediënt toe wat er bestaat: liefde. Lees en geniet!

door Bob Wiebes

Het begon al licht te schemeren en de lucht rook naar bloemen en de hitsigheid van de late lente. De zon flirtte al met de glooiende heuvels van het Umbrische landschap en de wolken daalden langzaam neer om de horizon te kussen. Salvatore Barone stond op het terras van zijn huis vlakbij San Venanzo met een glas sangiovese, kijkend naar het schouwspel dat de natuur op dat moment opvoerde.

Hij walste de wijn door het glas en nam slurpend een slok van de rode vloeistof, waarvan de geur deed denken aan rijpe pruimen en bosbessen. Salvatore bukte om een blaadje onkruid tussen de tegels van het terras los te trekken. Zijn oog viel op de aubergineplant die in het perk aan de rand van het terras stond. De donkerpaarse aubergines hingen zachtjes bungelend in het voorjaarsbriesje als purperen oorbellen aan de oren van zijn geliefde Gabriella.

Hij stond op en liep naar de plant toe en trok een aubergine los. Hij kneep er even zachtjes en voelde hem licht meegeven. De wind nam de sterke geur van parmigiano mee van een huis twee- of driehonderd meter verder aan het landweggetje. Salvatore glimlachte, zette zijn glas wijn opzij en plukte nog twee aubergines.

Hij legde de drie aubergines op de tafel en veegde van één aubergine een vuiltje met de mouw van zijn overhemd. Salvatore wandelde richting de tomatenplant. Vuurrode pomodori-tomaten dansten in het licht van de schemerzon. Ze waren vroeg rijp dit jaar. Salvatore pakte een mand en plukte ongeveer een kilo rijpe tomaten. Hij plukte er nog een en nam een grote hap van de tomaat. De zoete sensatie deden hem glimlachen van oor tot oor en hij kon een zacht gekreun niet onderdrukken. Salvatore liep terug naar de tafel, deed de aubergines in de mand en vertrok met zijn glas wijn in zijn andere hand richting de keuken.

Uit de terracotta pot pakte Salvatore één grote ui. Hij ontdeed de ui van zijn schil en sneed hem door de helft. Hij snipperde beide helften en wierp de ui samen met een goede slok olijfolie in een kleine pan. Op middelhoog vuur bakte hij de ui even aan. De scherpe geur vervloog door de keuken en bracht een kleine vochtigheid in zijn ooghoeken teweeg. Op het moment dat de ui zacht werd en een voorzichtige transparantie liet zien voegde Salvatore een kleine teug balsamico-azijn en een half theelepeltje suiker toe.

Hij roerde het goedje door, draaide het vuur iets lager en liet het een kwartiertje doorpruttelen. Hij maakte van dit moment gebruik om zijn glas nog eenmaal bij te vullen met de prachtige sangiovese uit 2006. Gran Sasso, stond er op het etiket. ‘Vlakbij’, dacht Salvatore bij zichzelf dromend over een doosje van deze heerlijkheid en glimlachte.

Salvatore waste de aubergines en sneed het groen eraf. Ook het kontje sneed hij eraf en gooide het weg. In plakken van ongeveer één centimeter sneed hij de aubergines en stapelde ze op de snijplank op elkaar. Hij roerde de licht aangebakken uitjes nog eens door elkaar, snipperde heel gauw drie knoflookteentjes en wierp ook deze met twee theelepels oregano bij de uien. Hij roerde nog eens en liet de knoflook even bij de ui fruiten.

Uit het keukenkastje in de hoek van zijn keuken pakte Salvatore een grillpan. Toen hij langs het raam liep zag hij hoe de zon al zachtjes de toppen van de heuvels beroerde. Salvatore warmde de grillpan en op en legde de aubergineplakken in één laag in de pan. Regelmatig omkerend lette hij goed op dat de aubergines niet verbrandden. Het strooide een beetje grof zeezout over de aubergines en keerde ze nog eens om zodat het zout licht verbrandde in de pan.

Hij pakte een bord en legde daar de zacht geworden aubergines op. Wachtend tot de tweede reeks aubergines mooi zacht geworden waren sneed hij de vers geplukte tomaten in kleine stukjes en gooide ze bij de ui en knoflook. Hij roerde alles goed door elkaar en deed de deksel op de pan.

Terwijl hij de aubergines nog eens omkeerde hoorde hij de voordeur opengaan en hakken het harde laminaat betreden. Hij schoof de aubergines in de pan nog eens los van de bodem, pakte een glas wat hij volschonk met wijn en liep richting de woonkamer.

In de deuropening zag hij Gabriella. ‘Buona sera, mia cara’, sprak Salvatore. Gabriella keek op en lachte breed. Haar rode lippen krulden nog wat na toen ze naar Salvatore toeliep. Haar witte bloes reflecteerde de ondergaande zon. Gabriella sloeg haar armen om Salvatore’s nek en beet in zijn onderlip, waarna haar lippen deze ook omgaven. ‘Sei mancato’, zei ze terwijl ze het glas uit Salvatore’s hand pakte en terug naar de gang liep om haar jas op te hangen.

Met een klein huppeltje liep Salvatore terug naar de keuken om net op tijd de aubergines van een verbrand lot te redden. Hij roerde de tomatensaus nog eens om. Hij voegde er nog een scheutje balsamico-azijn aan toe. Hij draaide de oven alvast op 190 graden om voor te verwarmen en liep naar de tuin. De zon beroerde met haar laatste stralen Gabriella’s intens genietend gezicht.

Salvatore liep naar de tafel en plukte daar een handvol basilicumblaadjes van de basilicumplant. Hij wandelde weer terug naar de keuken, nam een slok van zijn wijn en scheurde de basilicum boven de saus. Hij strooide nog ruim zout en peper bij de saus en gaf het een laatste roer met de pollepel.

Hij schoof de laatste aubergineplakken op het bord en pakte een diepe ovenschaal. In de ovenschaal goot hij een laag van de tomatensaus. Hij pakte uit de koelkast een bak vers geraspte parmigiano reggiano en strooide een handvol gelijkmatig over de tomatensaus. Hierover maakte hij een laag aubergineplakken, waarover weer een laag tomatensaus ging en wederom een handvol parmigiano. Over de kaas legde Salvatore de laatste laag aubergineplakken en maakte de saus op. Hierover strooide hij nog een handvol parmigiano en liep weer naar de koelkast.

Uit een bak uit de koelkast haalde hij een bol verse buffelmozzarella die hij en Gabriella eergisteren bij de boer bij Capistrello hadden gekocht. Hij scheurde de mozzarella rijkelijk over de melanzane. Hij goot nog met zijn vinger voor de flesopening wat extra vergine olijfolie over het geheel en plaatste het in de oven. Hij stelde de timer in op een half uur. Met een tevreden gevoel liep hij naar het terras waar hij plaatsnam in de stoel naast Gabriella. De warmte van de zonnestralen leek niet in kracht ingeboet te hebben sinds het moment dat Salvatore dromend stond te staren.

Na een paar minuten stond hij resoluut op en liep naar het kruidentuintje dat aan de vensterbank van de keuken hing. Hij plukte wat verse oregano van het plantje en nam het mee naar de keuken. Hij sneed het grof en liet het daar liggen. Hij stroopte de mouwen van zijn overhemd opnieuw op en draaide zich om. Hij kon zijn ogen niet van Gabriella afhouden, die met haar glas wijn weer de kamer in was komen lopen.

De oven piepte. Hij draaide zich om en met twee dikke ovenwanten haalde hij de borrelende schaal uit de oven. Hij strooide de verse oregano over de kokend hete mozzarella en bracht de schaal naar buiten. Gabriella volgde, twee wijnglazen in haar hand. Ze proostten, namen een slok van de wijn en lachten tegelijkertijd.

De lucht van parmigiano van verderop had plaatsgemaakt met die van zoete kaneelbroodjes en vermengde zich met de melanzane. Alles was perfect, wist Salvatore. Gabriella was perfect, de zonsondergang was perfect, terwijl Gabriella met een mes in de perfecte melanzane alla parmigiana sneed.